Het verhaal bij de affiche

De affiche voor de wereldmissiemaand van dit jaar toont zeven jongeren die in februari 2025 deelnamen aan de pelgrimstocht van vrede in het bisdom Rumbek. Ook pater Alan Neville MSC, een Ierse missionaris, maakte de pelgrimstocht mee. Lees hier zijn kort verslag.

Vrede brengen: het is misschien wel de belangrijkste en moeilijkste uitdaging voor de katholieke Kerk in Zuid-Soedan. De omstandigheden zijn op zijn zachtst gezegd niet eenvoudig.

De vreugde en het optimisme na de fel bevochten onafhankelijkheid van het land was van korte duur. De burgeroorlog van 2013 leidde tot meer dan 400.000 doden, miljoenen vluchtelingen en talloze getraumatiseerde mannen, vrouwen en kinderen. Sinds begin 2024 zijn er dan nog eens meer dan een miljoen mensen gevlucht uit het door oorlog geteisterde noordelijk gelegen Soedan. De toestand wordt de grootste humanitaire crisis ter wereld genoemd.

Hoe kun je reageren op iets dat zo destructief is? “Je zou samen op weg kunnen gaan”, dacht Loretozuster Orla Treacy. In februari 2023 trok ze met een aantal jongeren te voet van het centrum van Zuid- Soedan naar Juba om er paus Franciscus te verwelkomen op het eerste officiële bezoek van een paus aan het land. Dat was zo’n overweldigende belevenis dat de jongeren zelf naar ‘meer van dat’ vroegen: het begin van een jaarlijkse traditie.

Het bijzondere aan de editie van dit jaar was dat de organisatie helemaal in handen van de jongeren zelf lag. Dat gaf ons als zusters, paters en priesters de kans om ontspannen met hen mee op stap te gaan, naar hun verhalen te luisteren en hun hoop te delen. Op onze eerste dag begonnen we met een mis in de kathedraal van Rumbek en werden we vergezeld door de pas benoemde nuntius in Zuid-Soedan, aartsbisschop Séamus Horgan, en onze eigen bisschop Christian Carlassare.

De route voerde ons naar Aluak-Luak over een afstand van meer dan 125 km. We sliepen elke nacht in eenvoudige klaslokalen. We stonden op om 5.30 u., namen een paar minuten om ons op te warmen en gingen meteen op pad. Onderweg namen we de tijd om in gesprek te gaan met de mensen die we tegenkwamen. In de meeste gevallen leidde zo’n ontmoeting tot de kernvraag: hoe draagt jullie tocht bij tot vrede?

Tot voor kort waren vele wegen en paden op onze route niet veilig. Geweld, diefstal en schietpartijen waren er de orde van de dag. Dat we zo zonder wapens, politie-aanwezigheid of beveiliging op straat konden lopen, was op zich al een teken dat er een nieuwe tijd was aangebroken. Bovendien liepen er jongeren mee uit etnische groepen die elkaar van oudsher vijandig gezind waren. Hun vermogen om samen op te trekken en samen te werken aan vrede versterkte onze boodschap van hoop. Bij zonsondergang sloot de lokale bevolking zich bij ons aan. We vierden samen de mis en deelden een eenvoudige maaltijd van rijst en bonen.

Aan het einde van de week waren we doorweekt en — in mijn geval — een beetje verbrand, maar gelukkig! We gingen naar huis met misschien wel een hernieuwde waardering voor stromend water en golfplaten daken. Maar bovenal was onze tijd samen en met de mensen die we onderweg ontmoetten een stil maar vreugdevol getuigenis van wat er zou kunnen zijn: vrede voor een volk dat de oorlog moe is en dat klaar is voor een nieuw begin.

Zie ook: Project ‘Jaarlijkse vredespelgrimage in bisdom Rumbek‘