‘Onze’ missionaris in Zuid-Soedan

Stefaan Lecleir is een Belgische priester. Hij werkt in het bisdom Yambio, in Zuid-Soedan, op een van de meest afgelegen plaatsen op deze aardbol. Hij vertelt over het leven in zijn parochie.

Bij het feest van de Openbaring op 6 januari jl. was ik drie jaar in Zuid-Soedan. In de regio waar ik woon is het veilig, in het bijzonder in de parochie waar ik vier dagen in de week verblijf. Het is een immens uitgestrekt gebied waar zo’n 70.000 mensen verspreid leven in 16 dorpen en gehuchten.

De parochianen verbouwen maniok, aardappelen, mais, aardnoten en tussen de hutten lopen kippen en geiten. Er is overal gras voor de daken en palen voor de hutten. De bewoners bakken zelf hun stenen van de kleiachtige grond van de termietenhopen. Elk dorp of gehucht heeft een gebedsruimte en enkele afdaken die dienst doen als klaslokaal. Er is ook een markt, maar het meeste waarvan ze leven, is de vrucht van het werk van hun handen.

We hebben kleine apotheken opgericht, een tiental kleine schooltjes gebouwd en zeven waterputten geboord. Waar vrij land beschikbaar is, komt er soms een gehucht bij. Op de vooravond van Kerstmis, trokken we met jongeren naar Nakofo, een van de nieuwe gehuchten, voor een avond van gebed, toneel, eucharistie en gezelligheid: Kerstmis in de meest afgelegen plaats van onze aardbol!

De gemiddelde leeftijd is hier 18 jaar. Bij activiteiten voor kinderen en jongeren is er altijd volk. Ons kinderkamp in `de grote vakantie´ (januari 2025) trok 96 deelnemers. De enthousiaste kinderen kwamen met een laken en wat reservekleding opdagen om te zingen, te bidden, toneel te spelen… Je ziet het evangelie opnieuw gebeuren. Kinderen weten dat Jezus er voor hen is. Ze zijn opvallend vrolijk, maar worden ten gepaste tijden stil en rustig.

Voor een groep van 30 jongeren organiseerden we een eerste jongerenkamp. In een bos bouwden ze hutten van palmbladeren, kookten ze in groepjes en maakten ze een mooie gebedsruimte voor het H. Sacrament.

Niet enkel kinderen en jongeren maar ook volwassenen kijken hoopvol naar de Kerk. Daar kunnen ze zich ontwikkelen. Het gebed en hun geloof helpt hen vooruit. Elke zondag bezoek ik een van de dorpen voor biechtgelegenheid en de eucharistie. Ik doop ook veel kinderen. Alles gebeurt in het Pazande, de regionale taal. Ik overleg er met het lokale pastorale comité, met de catechisten en met de leiding van verschillende gebedsgroepen. Voor jongeren organiseren we gebed, bezinning en spel.

De jongeren die hierbij helpen, zijn vaste medewerkers. Een dertigtal onder hen woont samen in het jeugdcentrum dat we in de geest van Don Bosco `Valdocco´ doopten. Het gaat om een groot terrein onder mangobomen met hutten die dienst doen als slaapzaal, keuken en eetruimte. De jongeren hebben ook een mooie kapel voor dagelijks gebed. Ze verbouwen het land, gaan naar school, bezoeken zieken en vormen een hechte familie aan tafel en bij het spel. Op het einde van de dag bidden de jongeren de rozenkrans. Op voorspraak van Maria, de Moeder van de Hoop, bidden ze voor een mooie toekomst voor zichzelf en voor zovelen die ze op hun levensweg mogen ontmoeten.