Lourdes en haar internationale uitstraling

Dinsdag 15 juli

Lourdes ontwaakt onder laaghangende wolken en het is 18 graden. Zuster Marie neemt de ochtendpermanentie voor haar rekening, maar ze vroeg me om samen te openen omdat ze zich nog wat onzeker voelt. We spreken af om 9.50 u. aan de onthaalpunt. Ik maak vooraf een wandelingetje door Lourdes, bezoek even de parochiekerk en vind ook een bakker voor een baguette voor mijn avondmaal.
Om 10 u. mogen de bezoekers komen en staat zr. Marie klaar om hen te verwelkomen. Ik wandel nog even naar het heiligdom om een kaars te branden. Zelfs de lichte regen houdt de pelgrims niet tegen. De bedrijvigheid is er reeds merkbaar. Alweer kom ik Christa Damen tegen die me een bedevaartboekje bezorgd van hun bedevaart. Zo kan ik een beetje mee-beleven met hen.

Om 10 u. mogen de bezoekers komen en staat zr. Marie klaar om hen te verwelkomen. Ik wandel nog even naar het heiligdom om een kaars te branden. Zelfs de lichte regen houdt de pelgrims niet tegen. De bedrijvigheid is er reeds merkbaar. Alweer kom ik Christa Damen tegen die me een bedevaartboekje bezorgd van hun bedevaart. Zo kan ik een beetje mee-beleven met hen.
Aan de grot is de eucharistie aan de gang, met veel volk, zelfs aan de overkant van de Gave, volgen velen mee, niettegenstaande de druilerige regen. Ook de kaarsenkapellen worden reeds druk bezocht. Een biddende en rustgevende sfeer brengt mensen van heinde en verre samen, sommigen met een bedevaartsvlag, andere met een herkenbaar sjaaltje of t-shirt, en velen gewoon ‘anoniem’ maar niet als vreemden voor elkaar. Lourdes kent geen grenzen of muren tussen mensen.

De hospitalité Saint-Michel verwacht ’s middags weer honderden vrijwilligers. Samen met zr. Marie stellen we vast dat het weer vlot loopt en dat het ook weer smaakt. Een gezellige drukte waar alle talen door elkaar misschien wel de toren van Babel vormt en iedereen elkaar begrijpt en dankbaar met een glimlach aanmoedigt om weer verder te gaan.

Nog even een wandeling en dan roept ‘de plicht’ van de permanentie. Het duurt niet lang of de eerste bezoekers komen binnen. Een Franse mevrouw die de Pauselijke Missiewerken al langer kent, komt vertellen van een priester uit Rome die ze steunt en die binnenkort op bezoek komt. Ze zoekt een kleine attentie voor zijn moed en ontdekt dat OPM Frankrijk thermossen heeft met de pauselijke sleutel. Na wat twijfelen tussen blauw of wit wordt het wit, ‘want de paus is ook in het wit gekleed’. Met een hartelijke gift voor OPM neemt ze de thermos mee, en ze merkt nog op dat het logisch is dat we geen geschenkverpakking hebben want ‘jullie zijn geen winkel!’

Ondertussen kwam er ook een jonge vrouw stiekem binnen om via de automaat gewoon stilletjes een gift te doen. ‘Meneer, het werkt niet. Kan u me even helpen?’ Met wat geduld tot op het scherm verschijnt dat de kaart moet worden gelezen, lukt het wel. Even stil als ze binnenkwam, verdwijnt ze ook weer.

En dan zeggen twee mensen tegen elkaar: ‘Zou dat Tom zijn?’, net luid genoeg dat ik het ook zou horen. ‘Ja, ik ben Tom. Het zijn Mark en Kathleen, reeds jarenlange vrienden van Missio en ook vriend aan huis van onze directeur, weliswaar woonachtig in Proven en dus met het bisdom Brugge op bedevaart naar Lourdes. ‘We waren ook bij de zaligverklaring van Pauline Jaricot in Lyon, een onvergetelijk moment’, zo begint het hartelijke gesprek. En voorbijgangers horen Nederlands en blijven staan. Ze komen ook binnen en we maken kort kennis. Missio in Lourdes brengt zo ook Vlamingen samen. Op donderdag spreken we af voor de mis van 10 u. aan de grot, een viering voor de bedevaarten van Antwerpen, Brugge en Gent voorgegaan door mgr. Lode Van Hecke, bisschop van Gent.

Iets later loopt nog een ‘Bruggeling’ binnen: Piet Vandevoorde binnen, bisschoppelijk vicaris/gedelegeerde voor caritas en diaconie in het bisdom Brugge en ook deelnemer aan de Lourdesbedevaart. Ik ken Piet al langer en zie hem af en toe ook in het bisdom Brugge op activiteiten van Missiepastoraal van het bisdom Brugge. Bisdom Brugge is duidelijk aanwezig in Lourdes, dat stelde ik deze namiddag vast. Het werd een hartelijke babbel wat verder van huis, over het belang van Missio en Missiepastoraal in onze Kerk. Onze banden met de Wereldkerk voelen we ook in Lourdes.

Vanaf 20 u. maken de bedevaarders zich klaar voor de kaarsjesprocessie en passeren met een kaars in de hand voorbij ons onthaalpunt. Ook groepen doen het, samen met hun vlag. Het is altijd weer deugddoend die verbondenheid rond Maria te zien, en vooral te horen. ‘Ave Maria’ klinkt in elke taal even mooi, even bemoedigend en het verbindt. Deze kracht van verbondenheid zou overal wat meer mogen klinken. Met fijn gevoel begint de nachtrust. Lourdes slaapt in met de gekende melodie in de oren…

Tom Heylen, coördinator voor Missio in Vlaanderen